Naprzeciwko za redakcyjnym stołem siada Tomasz Srebrnik. Jego koszula jest mocno napięta na muskularnym ciele. Wygrana przed kilkoma dniami w plebiscycie na najlepszego sportowca 2018 roku zaskoczyła Tomasza Srebrnika. Po prostu szczerze przyznaje, że rok wcześniej odnosił większe sukcesy. Na ten tytuł jednak pracował latami. Podczas rozmowy zaskakuje szczerością.
– Wychowałem się na Żeroma. Gdy miałem 16 lat przeprowadziliśmy się z rodziną na ul. Chrobrego. Nie byłem typem sportowca. Słabo grałem w piłkę, średnio pływałem. Byłem jednym z tych nastolatków, o których nie powiesz nic szczególnego. Czas spędzałem w pokoju, za komputerem – opowiada.
Zdał do liceum „dwójki”, a potem na studia z zarządzania.
– Skończyłem w terminie – śmieje się uprzedzając pytania.

– Pierwszą siłownię zorganizowałem w swoim pokoju. Przychodzili koledzy, ćwiczyliśmy. Z czasem zacząłem się zastanawiać nad wytrzymałością stropu mieszkania, no i sąsiadów. Mały pokój przestał wystarczać – opowiada.
Daleko było mu do myśli o zawodowym zajmowaniu się kulturystyką. Szukał swojego miejsca.
Przyznaje, że imał się różnych zajęć. Już na studiach zaczął sprzedawać buty.
– Z czasem miałem dwie budki na żyrardowskim rynku. Jeździłem też do Niemiec. Nie mówię, że nie wrócę do biznesu – wyznaje.
Z pewnością otworzy swoją siłownię. Mówi to z absolutnym przekonaniem.
 

W 2013 roku w Sopocie po raz pierwszy wystartował w zawodach kulturystycznych. Przyznaje, że były stresujące, ale i samo przygotowanie ciężkie.
– Byłem na redukcji (zrzucaniu resztki tkanki tłuszczowej – przyp.red.). Teraz potrafię sobie z tym radzić, ale wtedy wpadałem w takie stany… apatii, czy takiego totalnego roztargnienia – opowiada.

Od tego czasu jego życie jest doskonale zorganizowane, uporządkowane. Wstaje o szóstej, godzinę później już ma pierwszy trening. Na siłowni jest do godziny 13, a potem pracuje w domu.
Prywatny czas dzieli z zawodowym. Żona przyjmuje klientki, a on rozpisuje treningi i diety dla swoich podopiecznych.
– W rodzinie żartują, że o godzinie 22 zasypiam na stojąco – śmieje się.
Trenerem jest od trzech lat. Pracuje na siłowni Aqua Żyrardów. Podkreśla, że poziom miejscowej kadry trenerskiej w niczym nie odbiega od tej, którą dysponują warszawskie kluby.
– Trenerzy na miejscu to  pasjonaci, profesjonaliści. Natomiast, jeśli chodzi o wyposażenie siłowni, uczciwie trzeba powiedzieć, że tu jest prawdziwa przepaść. Wciąż odstajemy od stołecznych klubów – komentuje.
Swoją trenerską karierę zaczynał od siłowni dla pań. Czy tam poznał swoją żonę?
– Nie – śmieje się.

Sportowe marzenia

Tomasz zachwyca się przygotowaną przez żonę kaczką. Pani Izabela wybucha śmiechem. Tłumaczy, że to danie, które można na wiele sposobów i także szybko przygotować. Docenia wysiłek, jaki Tomasz Srebrnik wkłada, aby osiągnął swój sukces.
– To jest ciągle coś. Koncentracja przez 24 godziny. Jeśli nie dieta, to treningi. Sport wymaga od niego wiele. Doceniam to – mówi.
Podkreśla, że zrozumieć go pozwala jej też zainteresowanie sportem. Grała w siatkówkę, ale marzenia o zawodowstwie rozwiała kontuzja. Wspólnie spędzają dużo czasu na siłowni, basenie czy saunie.
– Znamy się od lat. Gdy się poznaliśmy był szczuplutki, ważył 70 kilogramów. On jest po prostu dobrym człowiekiem – mówi Izabela Srebrnik.