Monika Kubiak, lider Szlachetnej Paczki w Mszczonowie. Szósty rok bierze udział w akcji. W tym roku do pomocy włączyła także swoje dzieci: 17-letniego Wiktora oraz 12-letnią Marysię.

– Od pierwszej edycji weszłam w rolę lidera – opowiada Monika Kubiak. – Pracowałam w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej jako asystent rodziny, kurator, jeździłam do rodzin i to tam usłyszałam o Szlachetnej Paczce. A ponieważ drzemie we mnie dusza społecznika, zaczęłam się tym interesować. W pomoc innym zaangażowałam się tak mocno, że w 2007 r. otworzyłam swój wolontariat, który obecnie przekształcił się w Fundację „Pomagam w Potrzebie”.

Agnieszka Dobrzyńska

Wolontariuszem w Szlachetnej Paczce jest od początku funkcjonowania akcji w Mszczonowie, czyli od około sześciu lat. Dziś nie wyobraża sobie już własnych świąt bez wcześniejszego udziału w akcji.

– W większości rodzin, które odwiedzamy brakuje jedzenia, ciepłej odzieży, środków czystości. Dla nas to szokujące, dla tych ludzi codzienność, z którą się zmagają. Bywa, że w domu brak pralki, kuchenki, lodówki czy toalety, a czasem podstawową potrzebą jest rozmowa. Widać biedę, ale w większości przypadków nie jest to bieda, która woła o pomoc. Są ludzie, którzy twierdzą, że im nie jest ona potrzebna. W ubiegłym roku pomagałam mężczyźnie, który mieszkał w budynku, bardziej przypominającym szopę lub gołębnik, niż dom mieszkalny. Potrzebował lodówki i opału, których nie był w stanie sam sobie kupić. W Paczce otrzymał to wszystko, jednak za kilka miesięcy zmarł. Przeżył jednak święta, jakich być może nigdy nie miał.

Dorota Jurczak

Od dwóch lat działa w Szlachetnej Paczce.

– Sama się zgłosiłam, bo bardzo chciałam pomagać - opowiada. - Sytuacje biedy i ubóstwa, z jakimi się spotkałam, otworzyły mi szeroko oczy. Na co dzień nie widzi się tego. Szlachetna Paczka wciągnęła mnie, mimo, że jest przy niej dużo pracy, to sam finał, kiedy widzi się uśmiechniętych, zadowolonych i wzruszonych ludzi, przychodzi satysfakcja, uczucie spełnienia, że dzięki mnie ktoś mógł mieć radosne święta. Nie robimy nic wielkiego, łączymy rodzinę z darczyńcą, ale wchodzimy całym sobą w tę pracę. Bardzo lubimy ludzi, lubimy słuchać ich historii i próbować zmieniać ich sytuację.

Amelia Maciszewska

W Szlachetnej Paczce jest od trzech lat.

Szlachetna Paczka pomogła mojej rodzinie i w dniu, kiedy ją otrzymaliśmy obiecałam sobie, że odwdzięczę się. Tata nie pracował, chorował, było nam ciężko. Święta po Paczce były wyjątkowe magiczne dobrze je pamiętam. Dostaliśmy bardzo dużo rzeczy – żywności, ubrań, także kuchenkę, której nam brakowało. Paczkę przygotowywała szkoła z Warszawy, a wraz z wolontariuszami, którzy ją przywieźli, do naszego domu wpadł promyk nadziei, że będzie lepiej. Jest! Wróciła też wiara w ludzi. Zostaję w Paczce, a w kolejnych latach chcę być nie tylko wolontariuszem ale i darczyńcą.

Renata Piekarska

Po raz czwarty bierze udział w Szlachetnej Paczce.

– Nigdy wcześniej nie miałam styczności z wolontariatem, pomaganie spodobało mi się bardzo. Wolny czas poświęcony drugiemu człowiekowi to najlepsza inwestycja. W tym roku, z racji obowiązków zawodowych, mam go niewiele, ale nie wyobrażałam sobie, by nie zaangażować się w tą pomoc. Zszokowała mnie sytuacja kobiety, która przeszła amputację nóg, a także ma odjęte palce u rąk a mimo to robi przepiękne rzeczy na szydełku. Wśród potrzeb pani są nowe szydełka, wełny, kordonki, chciałby dostać nową maszynę, na której dorabia sobie do skromnej emerytury. Paczka spełni jej marzenia.

Święta po Paczce? Są wyjątkowe, z tyłu głowy zostają rodziny, które w przedświątecznym okresie się odwiedziło. Myśli się o nich.